कविता

मानिस भौतारिदैं हिंड्छ किन?

चरा-चर् जगत्मा रहेको ब्याप्त ईश्वरलाई नदेखेर
मनमा एकल सुख र सैलिका अनगिन्ती कुन्ठा बोकेर

खोज्दछ ईश्वरलाई मोठ र मन्दिरमा
आफ्नै सरह नबुझेर लताउँदछ
अर्को आत्मालाई डुबेर बिलासीतामा

केबल नगर्दो हो अपमान बुझ्दो
होत ईश्वर हो सम्मान
कत्ती रमाउथ्यो होला यो जगत
मान्छे बन्दो होत महान

जन्मेर आयो खाली हात तर
सधैं खोज्छ के हराएको छ उस्को जहाँ
झुटको खेती लगाई मानीस खोज्दछ रित्तो
आत्मामा अमर हुन यहाँ

मानीस जस्तो अहङ्कारी भै यो धर्तिलेपनि
छोड्दो होत आफ्नो रतिभर धर्म
के नै पो बाँकी हुन्छ र मनुस्य
यहाँ गर्नको लागी भनी तिम्रो कर्म

असहिये राप बोकेर उसैगरी उदाउँछ
सुर्य काला ती पहर फाँटेर
कहिले?? उदाउँछ हे मनुस्य तिम्रो मनमा
भाईचारा जानेबेला भयो २१ सौं सताब्दी बीतेर

थोरै टाढा हुन सके लोभ-मोह र वासनाबाट
निस्यनै थालनि हुन्छ सु, कर्मको मनुस्य तिमीबाट

गीता थापा (दोषि)
-ईजरायल