कबिता

"कबिता"

आफ्नै देशमा बस्न पाए, हास्थे बाच्थे खुशी
बिदेसमा बसेकोछु हर दिन,लाजले आँखा छोपी।

आफ्नो माटो घर गाँउ, सम्झि मन रुन्छ
बुढि आमा रोई हाँस्दा, मरेको झै लाग्छ।

दसा ग्रह देसलाई लाग्यो, रगत भयो पानी
जनता मारी सासन गर्ने,नेता कती भाग्यमानी।

जाहा खायो त्यही छेर्ने, देशको नेता कस्तो
देउताको नाममा राक्षस पुज्ने,हामी जनता कस्तो।

हरा भरा सुन्दार सान्त, देश यियो पहिले
कुर्शीको खेलमा जता ततै,रगत बग्याछ अहिले।

सान्ति क्षेत्र बुद्दको देश, भनि चिन्थे सबले
मान्छे देख्दा मान्छे भाग्ने,बनायो नेताले अहिले।

हासी हासी रुन्थेउ खुशीले, सबै मिली जुली
पालै पालो मारे मरे, आँसुमा डुब्यो खुसी।

फुल माला हेरी रुन्छे, आमा दिदी बहिनी
सिउदो खाली कोख रितो, देशको नेता जाली।

आमालाई दुख्दा आसु पुछ्ने, छैन छोरा छोरी
कस्ले देला जन्म भगवान, जानु पर्दा मलामी।

बाबु छोरा पालै मारे, छोरीले गोरु जोत्छ
सहिदको सन्तान भोकै नाग्गै,देशमा नेताको मोजछ।

जाती धर्म तराई पाहाड, खेल्नु खेले राजनिती
देश टुक्राई राज्य गर्नेले, नबगाउ रगतको खोली।

खानेले खाछ उडाउनेले उडाछ, मेरो देशै डुबाएर
भोका नाङा गरीब दुखी, बाच्याछन् मन रुवाएर।

कहिले भेलमा सधै भुईमा, सुत्याछन् आकास ओडेर
भोक चपाउदै हावा खानेलाई, कस्ले दिने साहार।

दुख यियो सुख यियो, बस्यायेउ मिली जुली
कहिले फुल्ला शान्तीको फुल, बाचौला हासी खुसी।

जो मरे जस्लाई मारेनी, आखिर देशकै निम्ती
धर्ती एउटै आमा एउटै , नमारी देउन बिम्ती।

हिरा मोती सुन चादी, जती भए पनी
मेरै नेपाल प्यारो लाग्छ, जाँहा बसे पनी।

आफ्नै माटो फलाउ फुलाउ, बनाई स्वर्ग भुमी
हासी खुसी सबले भनौ, हामी नेपाली नेपाली।

दिलिप योन्जन
अस्टिन अमेरिक